چکیده قاعده الواحد که در این نوشتار اصل آن (نه عکس آن) مراد می باشد ، دلالت دارد که صدور کثیر و مرکب از واحد و بسیط محال می باشد. این قاعده از مسائل مهم فلسفی می باشد به گونه ای که برخی آن را از امهات اصول عقلایی و برخی آن را اصل الاصیل نامیده اند لذا مورد استفاده غالب فلاسفه بوده است. برخی از فیلسوفان، حکم به بداهت این قاعده کرده اند که صرف تصور درست آن ، به تصدیق منجر می شود لذا استدلال در آن، از باب تنبه می باشد؛ اما با توجه به انتقاد شدید فیلسوفان کلامی به قاعده ، فلاسفه مکاتب سه گانه اسلامی به اقامه برهان روی آورده اند و براهین خلف و سنخیت و استحاله اجتماع نقیضین از سوی مکتب مشایی اقامه شده است که مکتب اشراقی نیز همین دلایل را بر اساس مبانی خود تقریر کردند و در مکتب صدرایی علاوه بر آن دلایل ، به برهان امکان فقری و برهانی که در واقع جامع سه برهان سابق بود استناد کرده اند البته در دو مکتب اخیر به ادله فراوان نقلی نیز استناد کرده اند که خارج از هدف نوشتار ماست .