چکیده
قاعده المیسور از قواعد پر کاربرد در همه ابواب فقهی است . این قاعده دلالت می کند که اگر نسبت به اتیان کاملِ تکلیفی مقدور نیستی می بایست مقدار مقدور تکلیف را انجام دهی . از ادله ای که برای اثبات قاعده اقامه شده است روایات سه گانه در کتاب عوالی اللئالی نوشته ابن ابی جمهور می باشد .
فقها و اصولیان هم در دلالت و هم در اعتبار و حجیت این روایات اختلاف دارند که این تحقیق فقط به بررسی اعتبار این روایات با صرف نظر از بحث دلالی می پردازد . برخی به خاطر عدم ذکر این روایات در منابع قدیمی و ضعف کتاب عوالی از چند جهت و مرسله بودن این روایات ، منکر اعتبار این روایات شده اند و گروهی با استناد به توثیق عامِ مستفاد از مقدمه عوالی و شهرت جابر ، روایات را معتبر دانسته اند.
از منظر نویسنده ، ادله منکرین ناتمام می باشد و به ادله موافقین نیز نقدهایی در دلیل توثیق عام وارد است ولی بحث شهرتِ جابر مبنایی است اما در مجموع ، به دلیل مسند بودن روایات و قراین ذکر شده در تحقیق ، حصول وثوق به اعتبار روایات بعید نیست.
